دردو رنجهایی که روح انسان را در انزوا میخورند

دکتراسماعیل‌خویی
کام همگان باد روا، کام شما نه! ایام همه خرم و ایام شما نه! زان گونه عبوس اید که گویی می ی نوروز در جام همه ریزد و در جام شما نه! وآنگونه شب اندوده، که، با صبح بهاری شام همگان می گذرد، شام شما نه! و انگار که خورشید بهارانه ی ایران بر بام همه تابد و بر بام شما نه! ای مرگ پرستان! بپژوهیدم و دیدم هر دین به خدا ره برد، اسلام شما نه! قهقاه بهاران به سوی خلق، به شا باش پیغام خدا آرد و پیغام شما نه! ای جز دگر آزاری ی انعام شمایان مایان همه را عیدی و انعام شما نه! از عشق و جمال اید چنان دور که گویی مام همگان زن بود و مام شما نه! و آن سان چغر آمد دل تان کز تف دانش خام همگان پخته شود، خام شما نه! وین زلزله کز علم در ارکان خرافه ست خواب همه آشوبد و آرام شما نه! وین صاعقه در پرده ی اوهام جهانی زد آتش و در پرده ی اوهام شما نه! و آنگه، ز دوای خرد و عاطفه، درمان سرسام جهان دارد و سرسام شما نه! سنجیدم و دیدم که نشانی ز تکامل احکام نرون دارد و احکام شما نه! وندر حق فرهنگ هنرپرور ایران اکرام عمر دیدم و اکرام شما نه! وین قافله ی پیشرو دانش و فرهنگ از گام همه برخورد، از گام شما نه! ای معنی ی "آمال"، شما را، نه جز "آلام" کام همگان باد روا، کام شما نه! وی دین شما دین "الم": زان که، به تصریح جز "میم" پسایند "الف لام" شما نه! وی جز الم، البته الم تا دگران راست سر چشمه ی انگیزش و الهام شما نه! شادی گهر ماست، که ما جان بهاریم ای "ملت گریه" به جز انعام شما نه! ما، همچو گل، از خنده ی خود سر به در آریم بر کام خدا، نز قبل کام شما، نه! وین گونه، در این عید، رمان آهوی امید رام همه ی ماست، ولی رام شما نه! ای عام شما، در بدی و دد صفتی، خاص وی خاص شما نیک تر از عام شما نه! پوشید عبا، زیرا پوشاک بشر را اندام همه زیبد و اندام شما نه! ای مردم ما را به جز اندیشه و دانش بیرون شدی از مهلکه ی دام شما نه! بس مدرسه، هر سوی، به سرتاسر ایران وا باد، ولی مکتب اوهام شما نه! بادا که، به بازار جهان، دکه ی هر دین واماند و دکانک اصنام شما نه! ای تا، به سیاست، کسی اعدام نگردد تدبیر سیاسی به جز اعدام شما نه! گر بخشش خصمان خدا خواهم از خلق نام همه شان می برم و نام شما نه! یعنی که سرانجام همه خلقان نیکو خواهم، به سرانجام، و سرانجام شما نه! ای، از پس خون دل ما، نوشی جز مرگ از بهر دل خون دل آشام شما نه! بادا که- به نامیزد- فردای رهایی فرجام همه باشد و فرجام شما نه! اسماعیل خویی برگرفته از وبلاگ ناخوانده http://unread.blog.i

این اولین مطالب آزمایشی وبلاگ من می باشد و به زودی حذف خواهد شد.
امروز ارتباط و تبادل اطلاعات نقش بسیار مهمی در رشد و فرهنگ مردم یک کشور و جامعه را دارد و وبلاگ یکی از راه های سریع انتقال اطلاعات و ارتباط مردم یک جامعه با هم می باشد .
شما به راحتی می توانید مطالب مورد علاقه , کارهای روزمره , علم و فرهنگ را در وبلاگ خود انتشار دهید و با سایر دوستان خود به گفتگو و تبادل نظر بپردازید .

این دومین مطلب آزمایشی وبلاگ من هستش و به زودی این متن حذف خواهد شد .
وبلاگ چیست ؟
وبلاگ یا وب‌نوشت که به آن تارنوشت، تارنگار یا بلاگ و به زبان انگلیسی(Blog) هم می‌گویند، وبلاگ حاوی اطلاعاتی مانند: گزارش روزانه، اخبار، یادداشت‌های شخصی و یا مقالات علمی مورد نظر طراح آن است. وبلاگ ترکیبی از دو کلمۀ «web» و «log» به معنای ثبت وقایع روزانه است .مطالب وبلاگ بر مبنای زمانی که ثبت شده گروهبندی و به ترتیب از تازه‌ترین رخداد به قدیم ارائه می‌گردد. نویسندهٔ ویلاگ، وب‌نویس یا تارنویس نامیده می‌شود و ممکن است بیش از یک نفر باشد، وب‌نویس به گزارش مداوم رویدادها، خاطرات، و یا عقاید یک شخص یا یک سازمان می‌پردازد. واحد مطالب در وبلاگ،پست است، معمولاً در انتهای هر مطلب، برچسب تاریخ و زمان، نام نویسنده و پیوند ثابت به آن یادداشت ثبت می‌شود. فاصلهٔ زمانی بین مطالب وبلاگ لزوماً یکسان نیست و زمان نوشته ‌شدن هر مطلب به خواست نویسندهٔ وبلاگ بستگی دارد. مطالب نوشته شده در یک وبلاگ همانند محتویات یک وب‌گاه معمولی در دسترس کاربران قرار می‌گیرد. در بیشتر موارد وبلاگ ها دارای روشی برای دسترسی به بایگانی یادداشت‌ها هستند (مثلاً دسترسی به بایگانی بر حسب تاریخ یا موضوع). بعضی از وبلاگ ها امکان جستجو برای یک واژه یا عبارت خاص را در میان مطالب به کاربر می‌دهند.